Strona:Złoty Jasieńko.djvu/149

 — A! no, i toć przecie handel, dobroduszny odpowiedział Tramińki, musi piéniędzy szukać, dostać dostać, kłopotać się i powinien zarobić.
 — Zapewne, zapewne — mruczał gospodarz wciąż pochylając próżny kufel a nie śmiejąc dopomniéć się już o drugi — ale tych dwanaście, piętnaście nie wyłazi mi z głowy. Wiész asan, że na innym handlu i z wielką ryzyką, trudno więcéj zrobić. A tu gładziuteńko.
 — On tak mówi.
 — A juściż po cóżby kłamał, piéniędzy, jak sam powiada, nie potrzebuje.
 — Mówi, że się opędzić nie może.
 — To cały sekret jego krescytywy, dodał pan Sebastyan.
 — Ze szlachtą ma stosunki. Szlachta bywa goła, o! bywa goła, frymarczy majątkami, robią się wielkie interesa, a przy każdym gdy się coś upiecze...
 Tramiński potakiwał.
 — Po prostu handel.
 Sebastyan się zamyślał.
 — A jakże się téż o mnie odzywał? czy z przekąsem?
 — Uchowaj Boże.
 — Bo to my się znamy i nie znamy. W domu u mnie nie był nigdy. I bałbym się go do kata —