Strona:Złoty Jasieńko.djvu/20

dy piękne, wysłane dywanem, oświecone lampami, wiodące na piérwsze piętro.
 Tramiński przez chwilę z zaciśniętemu usty przypatrywał się przechodniom, ale ukryty w cieniu. Na twarzy jego malowało się jakby politowanie jakie, a nie zazdrość i gniéw. Rysy zdawały się mówić: — Długo to potrwa?? Ufasz doli, czy cię ona nie zawiedzie? Jesteś że szczęśliwym, choć się być nim nie wydajesz?...
 Dwóch ludzi zatrzymało się na chodniku.
 — Idziesz do Szkalmierskiego? zapytał jeden.
 — A ty?
 — Ja także, pójdziemy razem.
 — Prosił cię na wieczór?
 — Naturalnie.
 — Ma być mnóstwo osób.
 — No, proszę cię, powiédz mi otwarcie, czy ty rozumiesz jak ten człowiek do tego doszedł? do téj konsyderacyi, wiary ślepéj, do tego znaczenia i do tych dostatków?
 — Ja tak dobrze jak ty tego nie rozumiem. Ma szczęście, bo nie powiem żeby znowu talent był tak nadzwyczajny. Na oko zdaje się bogatym.
 — Uważałeś co za apartament! usługa! wino! przyjęcie! cygara! Wszak ci wiemy co to kosztuje; osób tyle bywa.
 — Jakże nie! ale co nam w to wchodzić, jak to wszystko przyszło i jak pójdzie. Ludzie gadają