Strona:Złoty Jasieńko.djvu/209

zarekomendował jako panią Chaję, właścicielkę warszawskiego hotelu.
 Podróżny milczący i chmurny kiwnął głową, na różne pokusy rumu, wina, likworu, płótna, sukna nie raczył nawet odpowiedziéć, ale po przydługiém milczeniu ozwał się.
 — Waćpani jesteś gospodynią?
 — No tak, do usług pańskich.
 — Waćpani więc powinnabyś tu znać w miasteczku wszystkich...?
 — Czemu nie mam znać? odpowiedziała zbliżając się ciekawie.
 — Tu nie dawno zmarł pan Wurmer?
 — No tak, jego pochowali kilka dni temu?
 — Miał on tu dworek? daleko?
 — Jego dworek, w ulicy może piętnaście minut od mostu.
 — Cóż tu o nim słychać?
 — Słychać? czego miało być słychać? On sobie umarł spokojnie i nic nie słychać.
 — Pozostała po nim córka?
 — No, tak, panna Felicya, tak, ona u mnie zawsze kupuje wszystko.
 — Miał być słyszę bogaty.
 — Kto to tego może wiedziéć? odparła gospodyni jakoś dosyć obojętnie; jedni mówili że bogaty, drudzy nie wierzyli.