Strona:Złoty Jasieńko.djvu/224

byłaby na łasce, spokojną, biédną, teraz się z nią łajdak ożeni, będzie oszukiwał i każdy dukat ojcowski odpłacze, odpłacze, jak ja odpłakałam.
 I łzy potoczyły się jéj z oczów.
 — Pani dobrodziejka jesteś rozżaloną, rzekł grzecznie mecenas, być może bardzo słusznie, ale cóż ja temu winienem?
 — A cóż cię to boli? zapytała, tyś najemnik zapłacony? odnieś co ci dano.
 Ruszyła ramionami.
 — Tylko żal i położenie pani, rzekł grzecznie Szkalmierski, może takie obejście się ze mną usprawiedliwić?
 — Jakie obejście? obruszyła się kobiéta, człowieku o miodowych słówkach? chciałeś żebym ci kłamała? po co? ja nie umiem kłamać, jam nie kobiéta jak drugie, ja jestem harpia co wydziéra piéniądze z wnętrzności ludziom i siedzi na nich broniąc ich pazurami.
 Podniosła rąk dwoje i palce wygięte, a mecenas się cofnął.
 — Niebój się, rzekła — oczów ci nie wydrapię. Coś mi ty? lalka! Gdybym teraz chciała sto takich lalek znajdę co pójdą mi przysięgać wierność u ołtarza Mam dukaty? mam dukaty? prawda.
 Popatrzyła mu w oczy śmiejąc się.
 — I tybyś może ożenił się ze mną? cha! cha.