Strona:Złoty Jasieńko.djvu/235

 — Mój dobry, kochany mecenasie, rzekła nareszcie do niego wzdychając, jakże ja ci serdecznie wdzięczną jestem za twe tak szlachetne poświęcenie dla mnie.
 Ścisnęła go za rękę.
 — Pan jesteś wzorem przyjaciół.
 Mecenas oddając sobie sam tę sprawiedliwość, kłaniał się grzecznie i skromnie.
 Sądził że baronowa rozpytywać go będzie bez końca, zdziwił się znowu gdy nagle zamyśliwszy się, umilkła i zagłębiona w fotelu, podparta na ręku, zdawała marzyć tylko szczęśliwie.
 Instynkt mecenasa wskazywał mu że tu coś zajść musiało, o czém on nie wiedział, a pytać natarczywie nie śmiał.
 — Byłbym tu jeszcze wczoraj — rzekł zmieniając rozmowę, alem na poczcie w Stawicy koni nie dostał.
 — A wiem, odparła baronowa i w téjże chwili zarumieniła się jak wiśnia.
 — Zkąd-że to pani wié?
 — Któś doniósł prezesowi, szepnęła cicho.
 — To dziwna rzecz, szepnął namyślając się Szkalmierski.
 Zamilkł.
 — A cóż prezes? spytał cicho.
 Baronowa zdawała się jakby ze snu przebudzać.