Strona:Złoty Jasieńko.djvu/236

 — Co? spytała, co?
 — Prezes niezbyt jest natarczywy?
 — Myślę, odezwała się zawsze roztargniona p. Żabicka, iż da sobie wyperswadować.
 — Toby było bardzo szczęśliwie.
 — Zajęty jest strasznie, ma interesa — a, dodała, teraz mu jeszcze jeden przybył, który choć bardzo miły, ale będzie kosztowny i kłopotliwy.
 — A! cóż to takiego? spytał mecenas obojętnie.
 — Wystaw sobie pan, ni z tego ni z owego, ale zapewne nie bez przyczyny, nie bez pewnych widoków, Mylski po zawczoraj przyjechał, oświadczył się Albince i został przyjęty.
 Mecenas drgnął i pobladł, rad był ukryć wzruszenie swoje, skrzywił się do uśmiéchu, ale nawet baronowéj nim nie oszukał. Wiadomość przyszła zbyt nagle, nie miał czasu przygotować fizyognomii. Żabicka się rozśmiała.
 — Czegóżeś pan tak pobladł? ha! ha! czy miałeś jakie projektu! A! bałamucie! bałamucie! tacy to wy wszyscy jesteście Zawsze wam potrzeba miéć w zapasie.
 — Ale zmiłuj się pani...
 — Nie wypiéraj że się, zdradziła cię twarz. Proszę! proszę! Nigdym się po panu tego nie spodziewała!!
 — Przysięgam pani.