Strona:Złoty Jasieńko.djvu/251

 — A no, jeśli jest choćby kawałek interesu a zdam się wam na co — to służę.
 — Pamiętaj.
 Rozeszli się. Interes o którym pan Sebastyan wspomniał był następujący:
 We dwa dni po bytności mecenasa u rzeźnika, stary Simson wtoczył się raz w południowéj godzinie do kamienicy pod Byczą głową. Nie było w tém nic nadzwyczajnego, gdyż Zwiniarski żył z nim zdawna w dobrych i poufałych stosunkach.
 Simson brał czasem u niego piéniądze na krótkie termina i służył mu swoim kredytem. Oba się nawzajem szacowali, znając za uczciwych ludzi. Ale, gdy nie było interesu, widywali się rzadko.
 Stary przyjął żyda serdecznie, poradził i począł rozmowę. — No — czémże wam służyć mogę?
 — Służyć? no, niczém, odparł Simson gładząc siwą brodę — niczém — ja tak do was przyszedłem pogadać.
 — To jeszcze lepiéj, panie Simson.
 Stary żyd westchnął ciężko.
 — Słuchaj waćpan — odezwał się — żyd czy chrześcianin gdy widzi człowieka w niebezpieczeństwie, powinien ratować, czy prawda? wszyscyśmy ludzie!
 — A któż temu przeczy, odparł rzeźnik.
 — No tak, otóż ja dlatego przyszedłem do was.