Strona:Złoty Jasieńko.djvu/261

— rozpatrzę się lepiéj! jeszcze miéć będę na sumieniu.
 — Tak, ale co począć kiedym mu słowo dał?
 — Słowo dał! a niech-że was! krzyknął Tramiński — pocóż było dawać słowo?
 Sebastyan spuścił głowę.
 — Co tu robić? co robić?
 — Ale piéniędzy nie dałeś?
 — Jeszcze nie, ino to prawie wszystko jedno, kiedy słowo ma.
 — Słowo! a niech-że was! po co się było śpieszyć.
 — Ja sobie to sam mówię, ale radź jak się wyplątać.
 — Niéma innéj rady, chyba Paskiewiczów dom kupić, bo już się boję, mówił Tramiński. Nuż mu piéniędzy pożyczysz, straci, choć bież do rzeki i top się! Brakło tego żebym jeszcze waściną zgubę miał na sumieniu — tegobym już chyba nie przeżył.
 — Uspokój-że się, uspokój — odparł Sebastyan — nic się jeszcze nie stało, a zapewne i nie stanie. Poślę do Paskiewiczów, zobaczymy.
 — A co mi téż z głowy wynijść nie może — dodał, to że Polcia i Sebastyanicka obydwie go tu widząc, tak w nim nie zasmakowały, że mi się to dziwném nie wydało. Człowiek gładki, rozumny, myślałem że Polci się podoba, bo powiem ci mię-