Strona:Złoty Jasieńko.djvu/265

 — A cóżem to znowu za jeden, moja panno, rzekł weseléj, właśnie z takich co chodzą z łokciami wytartemi, w starym kapeluszu i pokrzywionych butach, najlepiéj sobie żartować, to co świeże i ładne, to się szanuje i kocha.
 — Czyż pan możesz się skarżyć, że go nie kochają? spytała uśmiéchając mu się panna Tekla.
 — Mogę, boć tak jest, nikt mnie nie kocha.
 — No, to już znam jednego co pana bardzo, bardzo kocha.
 — Dalipan, budzisz moją ciekawość? któż to taki? na miłość Bożą.
 Tekla rozśmiała się żartobliwie.
 — Nie powiem, nie powiem, odezwała się chichocząc.
 — Czy i to tajemnica?
 — O! i wielka!...
 Ale stary się trochę rozweselił, szedł za panienką pośpieszając, chociaż mu nie uciekała.
 — Nie masz waćpanna litości, zrobiłabyś staremu pociechę.
 — Zgadnij pan.
 — O! o! tego już zanadto! zawołał — zgadłbym kto mnie nie cierpi — ale kto mnie kochać może.
 — No... a... jakże go tam nazwać? Pan Wilhelm.
 — Nie znam jako żywo żadnego tego imienia.