Strona:Złoty Jasieńko.djvu/266

 — Ale — Wilmuś!
 — A! to co innego, i Tramiński stanął, mówże waćpanna gdzieś go złapała, bo ja go nie widziałem oddawna i chciałbym go gdzie po chwycić aby mu uszy natrzéć.
 — Za cóż?
 — Skrył mi się, pewnie gdzie hula.
 — Broń Boże.
 — Widzę że panna Tekla więcéj o nim teraz wie niż ja, nie kryj że przedemną.
 — Jakto, pan nic nie wiész?
 — Tylko że znikł mi jak kamfora.
 — No, to ja powiem panu coś na pociechę. Nie obwiniaj go — szepnęła zbliżając się do starego, to chłopak poczciwy. Znalazł tu matkę starą, biédną, opuszczoną i zabrał ją do siebie, poświęciwszy się cały dla niéj. Pracuje jak wyrobnik, oszczędza sobie wszystkiego, aby jéj na niczém nie zbywało.
 Tramiński drżący stanął i łzy potoczyły mu się z oczów.
 — Ot — toś mi prawdziwą sprawiła pociechę, zawołał — niech ci Bóg zapłaci. Nigdy nie desperowałem o nim, ale dziś mi serce rośnie, raz przecież nie zawiodłem się na człowieku. Ale proszęż was dlaczego się z tém przedemną kryje? czemu się dobrego wstydzi, gdy się nie sromał brojąc! Niezrozumiały dla mnie. Ale nie mógłżebym wie-