Strona:Złoty Jasieńko.djvu/273

starzy, widząc kogo w nie w swoim humorze, mawiali: — Czy się utrząsł?
 Przysłowie to naturalnie w epoce kolei żelaznych inném zapewne zastąpione zostanie.
 Mecenas przybywszy do domu i zastawszy Jacka tak ponurym jak go porzucił, stos ogromny pilnych listów na stoliku, mnóstwo robót oczekujących nań, biletów wizytowych, karteczek, porwał się tylko za głowę z niecierpliwości i kazał przywołać Żłobka.
 Żłobek inpavidus, niezmieniony, uczesany, zapięty, sztywny, poważny, stawił się na dobitkę z ogromnym plikiem papiérów pod pachą. Spojrzenie jedno na mecenasa dało mu do zrozumienia iż potrzebował wypoczynku.
 — Mój drogi, rzekł do wchodzącego — jestem zmęczony — jak pies, trochę niezdrów. Kazałem cię tylko prosić aby rozpytać co słychać.
 — Tak dalece nie mamy nic nowego.
 — Nic złego? spytał Szkalmierski.
 — Ale téż i dobrego nic, a drobnych nieprzyjemności dosyć.
 — Interes Porwinkiewiczów?
 — Źle, bardzo źle stoi.
 — Sprawa Musińska.
 — Nie poprawiła się.
 — Pan Tadeusz wypłacił?
 — Nie.