Strona:Złoty Jasieńko.djvu/277

 — Do jutra chyba, rzekł zakłopotany mecenas. Wiész komum je pożyczył, do dziś dnia nie odesłał mi.
 — A cóż mnie do tego kochanku? co mnie do tego, to twoja rzecz.
 — Ależ ci do jutra różnicy nie zrobi?
 — Owszem, i wielką, zawsze za miesiąc procent policzę.
 — Zmiłuj że się.
 — Nie mogę się zmiłować, to krwawica!
 — Ale do jutra, jutro pójdę do... do Simsona, wezmę i oddam.
 Bartkowski się pod wąsem uśmiéchnął ale niepostrzeżenie.
 — Będę prócz tego musiał w mieście nocować, to dla ciebie koszt, bo ja ci to policzę.
 — Wiesz Bartkowski, że jesteś nudny.
 — A jestem nudny, takimeś mnie znał, wziął i takiego mnie masz, to darmo. Że godziny nie pofolguję, to wiadomo, darmo!!
 Przyniesiono wódkę, Bartkowski się napił, zakąsił dobrze, fajkę zapalił i siadł.
 — Tęga wódka, rzekł, u ciebie zawsze dobrze czegoś zażądać, bo człowiek zawsze rarytasu skosztuje.
 Mecenas milczał, udając ból zębów.
 — Więc jakże będzie? jutro? o któréj? rano, naturalnie. A gdybyś mi dał wprost kartkę do Sim-