Strona:Złoty Jasieńko.djvu/280

 Mecenas wyszedł po cichu, szeptał coś z kwadrans tajemniczo i wrócił z twarzą rozjaśnioną, trzymając paczkę jakąś pod połą szlafroka.
 Humor zmienił się natychmiast.
 — Prosić pana Żłobka, rzekł do Jacka.
 Grzmot na wschodach, w dół do góry i Żłobek zdyszany stanął we drzwiach.
 — Mój Żłobek — zlicz mi proszę co tam jest do wypłaty, pomyślałem sobie że mogę z mojéj kassy prywatnéj założyć, nim inne nadejdą fundusze.
 Nie mówiąc ni słowa, ze zwykłym ukłonem podkomendny wysunął się, tymczasem paczkę którą trzymał pod połą szybko i zręcznie mecenas wsunął do szufladki w biurku i na klucz zamknął.
 Ile razy Żłobek przychodził, można się było go domyśléć, gdyż dom się trząsł cały pod jego szerokiemi stopami.
 — No — a co tam? spytał mecenas.
 — Bagatela, oto regestrzyk.
 — Istotnie, na myśl mi nie przyszło.
 Dobył Jasieńko kluczy, szukał niby starannie jednego z nich, otworzył, wyjął spory pak asygnat, którego widok przyjemnie połechtał wzrok Żłobka i rzucił kilka biletów na stół.
 — Tak będzie lepiéj, nie lubię żeby na mnie czekano.
 Komedya została odegrana, ale jakim kosztem? nikt nie wiedział.