Strona:Złoty Jasieńko.djvu/68

 — Będzie człowiek, ino się wy szumi, rzekł Wilmuś, zobaczysz jegomość — aż się kiedyś zdziwisz. Ja już sam powoli do rozumu przychodzę.
 — Ale bardzo powoli.
 — A no — co robić! taka natura. Tu w mojém miasteczku, gdzie mnie już wydzwonili i wyświecili jak łobuza, niéma co popasać, trzeba indziéj miejsca szukać.
 — Cóż będziesz robił?
 — Albo ja wiem? rzemiosło mnie nudzi, siedziéć nie mogę. Cóż znajdę.
 — Do czegóżby ci się chciało?
 — Do góry brzuchem leżéć, fajkę palić i śmiać się, jegomościuniu, ale takiego rzemiosła na święcie niéma, chyba u wielkich panów. Tymczasem przez omyłkę urodziłem się ubogim.
 — Więc cóż poczniesz? nalegał Tramiński — Wilmuś się uśmiechnął.
 — Dalipan nie wiem, ręce są, dużo głupszych chodzi po świecie, toć się znajdzie robota i chléb.
 — I znowu gorzałka, brewerya i biéda.
 — Nie — nie, już dosyć rzekł stanowczo, Wilmuś, już dosyć tego, już mi to kością w gardle stało. Będę na złość im — porządnym człowiekiem.
 — Komu? spytał Tramiński.
 — E, to ja tak sobie plotę, rzekł zmieszany Wilmuś, tak sobie.