Strona:Złoty Jasieńko.djvu/79

 — Wilmuś, krzyknęła, jeśli ty jemu grozić będziesz, jeśli ty śmiesz co przeciwko niemu pomyśléć, ja się ciebie wyrzeknę na wieki!
 Chłopak spojrzał smutnie.
 — Uspokójcie się matko, nic twemu gagatkowi nie będzie, dam pokój złotemu Jasieńkowi, ino mi o ciebie chodzi. Śmiał cię z domu wygnać.
 — Ale ja sama wychodzę, po dobréj woli — zawołała matka, bo to do jego doli potrzebne.
 — No tak — dodał ruszając ramionami Wilmuś — jemu trzeba się przebrać za szlachcica, okpiwać ludzi a matki i brata się wyprzéć, to i dobrze!
 Stara Mateuszowa skinęła na niego.
 — Toś ty o żebraninie? grosza pewnie nie masz.
 — A nie mam, to co? ino nie żebrzę.
 — Postój że tu, pójdę do domu, zostało mi trochę grosza, to ci przyniosę.
 Chciała wstać, ale Wilmuś jéj nie puścił. — Nie wezmę, rzekł, gdybym umiérał z głodu. Swojego grosza matka nie masz, a jego piéniędzy, jak szatańskich, nie chcę!!
 — Wilmuś, ty go nienawidzisz!
 — Miałbym go kochać?
 Matka nie umiała znaléźć odpowiedzi.
 — A któż mnie zgubił? przypomnijcie — kto mnie popchnął, abym się zmarnował? ale teraz — niedoczekanie!!