Strona:Z Ziemi na Księżyc w 97 godzin 20 minut.djvu/128

ma zawieszony przez ramię, karabin i pistolety za pasem.
 Powód tego uzbrojenia niebawem wyjaśnił Barbicane’owi pewien młody Florydyjczyk.
 — Panie, — rzekł — w okolicy trafiają się Seminolesi.
 — Co za Seminolesi?
 — Dzicy, którzy koczują w stepach, zdawało nam się przeto wskazanem, by służyć panom eskortą.
 — Phi! — żachnął się J.T. Maston.
 — Zawsze to bezpieczniej — dodał młody Florydyjczyk.
 — Dziękuję panom za tę pamięć o nas — rzekł Barbicane — i ruszajmy w drogę.
 Mały oddziałek drgnął, porwał się z miejsca i za chwilę zniknął w tumanie kurzu.
 Była godzina piąta rano, ale słońce rozgrzało się już na dobre i termometr wskazywał 84°, ale chłodny, ożywczy wiatr od morza łagodził upał.
 Barbicane skierował się na południe od Tampa Town i wzdłuż wybrzeża morskiego pochód zdążał ku ujściu rzeki Alifia do zatoki Hillisboro, znajdującemu się o dwadzieścia mil od Tampa Town.
 Brzegiem rzeki jeźdźcy posuwali się dalej w kierunku wschodnim