Strona:Z Ziemi na Księżyc w 97 godzin 20 minut.djvu/134

domość, wyrzucali w górę swe lance i strzelali w powietrze. Zresztą po tem zadokumentowaniu wrogiego stosunku do przybyszów znikali w dali.
 Nasz oddziałek zatrzymał się pośrodku skalistej płaszczyzny, obejmującej przestrzeń kilkudziesięciu hektarów, zalanej palącymi promieniam i słońca.
 — Zatrzymajmy się tutaj, — zawołał Barbicane, osadził konia i zwrócił się do najbliżej stojącego Florydyjczyka z zapytaniem:
 — Czy ta miejscowość ma jakąś nazwę?
 — Nazywa się Stones-Hill, czyli Wzgórze Kamieni, — odpowiedział zapytany.
 Barbicane, nie mówiąc ani słowa, zsiadł z konia, wyjął rozmaite instrumenty i zaczął uważnie badać ziemię. Jeźdźcy otoczyli go kołem i w głębokiem milczeniu przyglądali się jego pracy.
 Zbliżało się południe. Barbicane dokonał szybko kilku obliczeń i zakomunikował swym towarzyszom:
 — Miejscowość ta znajduje się na wysokości trzystu metrów nad poziomem morza, pod 27°7’ stopniem szerokości i 5°7’ długości na wschód. Według mego zdania posiada ona wszystkie, najwygodniejsze dla nas warunki: jest sucha i skalista. To też proponowałbym zbudować tu nasze magazyny, warsztaty