Strona:Z Ziemi na Księżyc w 97 godzin 20 minut.djvu/224

było coś tak niespodziewanego, że Barbicane i Nicholl nie wiedzieli sami, jak się mają zachować jeden względem drugiego. Michał Ardan czuł to i postanowił przyśpieszyć pogodzenie się.
 — Moi dzielni przyjaciele, — rzekł z uprzejmym uśmiechem, — dzieliły was zawszą tylko nieporozumienia. Nic innego. A więc, aby dowieść, że się to już skończyło raz na zawsze i ponieważ obaj jesteście ludźmi, którzy umieją zaryzykować nawet własne życie, przyjmijcie więc propozycję, którą chcę wam zrobić.
 — Mów pan, — rzekł Nicholl.
 — Przyjaciel Barbicane wierzy, że jego pocisk doleci do księżyca.
 — Wierzę w to niezłomnie — odparł prezes.
 — Zaś przyjaciel Nicholl jest przekonany, że spadnie on z powrotem na ziemię.
 — Jestem tego pewny, — oświadczył kapitan.
  — Dobrze, — podjął Michał Ardan. — Nie mam zamiaru godzić was, ale powiem wam poprostu: jedźcie ze mną i przekonajcie się sami, co się stanie.
 — Hm! — zadziwił się J. T. Maston.
 Dwaj rywale, usłyszawszy tę propozycję, podnieśli na siebie wzajem oczy, i obserwo-