Strona:Z Ziemi na Księżyc w 97 godzin 20 minut.djvu/48

o ile wogóle istnieją, muszą posiadać specjalną organizację i znacznie różnić się od miesz­kańców ziemi.
 Wreszcie, dzięki nowym metodom bada­nia i coraz doskonalszym aparatom, przestudjowano każdą niemal piędź powierzchni księżyca i wyliczono, iż jest on trzynaście razy mniejszy od ziemi, a waga jego stano­wi czterdziestą dziewiątą część globu ziem­skiego, ale i na tem jeszcze nie skończyły się mozolne badania nowoczesnych astronomów.
 Zauważono mianowicie, że podczas pełni tarcza księżyca wykazuje w rozmaitych punk­tach białe, podłużne linje, które znów pod­czas następnych kwadr wydają się czarnemi. Badając to zjawisko uważnie, uczeni starali się zdać sobie z niego sprawę i spostrzegli, że były to wgłębienia, zawarte między dwoma równoległemi obrzeżami, wychodzące przeważnie z krateru. Długość ich wynosiła od 10-ciu do tysięcy, a szerokość 800 metrów. Mozolne bada­nia nie zdołały ustalić, czy były to łożyska wy­schniętych rzek, to też amerykanie cieszyli się już nadzieją, że im właśnie przypadnie w udzia­le zaszczyt rozwiązania tego pytania. Inte­resowało ich również zadanie wyświetlenia in­nej zagadki, a mianowicie rozpoznanie cha­rakteru i natury grup pagórków, wykrytych przez słynnego astronoma monachijskiego,