Strona:Z jednego strumienia szesnaście nowel 235.jpg

Nu, a jak noc jest na miasto, to una i na żydów jest, to i na żydów wtedy niema słońce!
 Odetchnął głęboko, ciężko.
 — Pan dobrodziej na zabawy chodzi? Pan dobrodziej na tańce bywa?
 Gruby zegarmistrz skinął głową i zakołysał się na stole, brzęcząc dewizką.
 Pochlebiało mu to, że introligator uważa go za człowieka światowego i mogącego jeszcze zabawiać się tańcami.
 Żyd gorejącemi oczyma patrzył w jego twarz płaską, ozdobioną szerokim, mięsistym nosem.
 — A smutku swego, swego kłopotu pan dobrodziej ma?
 Zegarmistrz podniósł brwi, przybierając minę niezdecydowaną. Właściwie pragnął się on okazać wyższym nad podobne drobnostki, jak kłopot i smutek, ale że nie wiedział, do czego żyd zmierza, milczał więc dyplomatycznie.
 Stary introligator odpowiedzi też nie czekał, tylko mówił dalej głosem wezbranym, pełnym:
 — Nu, jak pan dobrodziej na tańce bywa i swego smutku też ma, to panu dobrodziejowi wiadomo jest, że się ludzie do tańca, do wesołości zejdą, i po wesołości się rozejdą, i nic. Ale jak te ludzie do smutku się zejdą, jak się uni do płakania zejdą, nu, to już nie jest nic. To już ten jeden temu drugiemu bratem się zrobił, to już ich ten smutek jednym płaszczem nakrył. To ja panu dobrodziejowi powiem, co ja w to miasto więcej rzeczy widział do smutku niż do tańca, i że ten płaszcz to bardzo duży jest. Ajaj, jaki un duży!... Un wszystkich nakrył, i ze żydami też!
 Odwrócił się bokiem i spojrzał za siebie w okno.
 — Mój panie Mendel — rzekł zegarmistrz tonem wyższości. — Gada się to tak i owak, ale każdy żyd, byle pieniądze miał.