Ta strona została uwierzytelniona.
I weszły gwiazdy i księżyc z niemi,
I takich wdzięków nadały ziemi,
Ze w zachwyceniu na pługu siada
I w zadumanie rzewne zapada.
O tem, o owem tak duma sobie:
O swojej wiosce, o ojcach w grobie,
O przeminionej lat młodych doli,
O tem co cieszy, o tem, co boli...
Wtem się dzwon ozwał. Gdy pełen dzięku
Rolnik uklęka, to w dzwonu dźwięku
Słyszy: «Kto kocha, wszystko, co swoje,
Na tego zleje Bóg łask swych zdroje».
