- uzyskanie pomocy państw zachodnich w dziele odbudowy gospodarczej Polski poprzez rozwój wielostronnych form współpracy: handlowej, technicznej, naukowej i kulturalnej;
- uregulowanie wielu spraw bilateralnych (repatriacja, odzyskanie mienia polskiego);
- u trzymanie więzi z wychodźstwem polskim w krajach zachodnich.
Znaczenie jakie do sprawy reparacji przywiązywały władze polskie znalazło swój wyraz w programowym wystąpieniu premiera Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej na VIII Sesji KPN 21 lipca 1945 r. Edward Osóbka Morawski powiedział wówczas m.in.: „Czeka nas również problem repatracji z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednocznoych, Francji, Szwajcarii, Belgii, Szwecji, krajów Ameryki Południowej i innych. Wielka też liczba Polaków oczekuje powrotu z okupowanych Niemiec. Polska odrodzona czeka na wszystkich Polaków i chętnie widzieć będzie również tych, którzy przyjęli już obce obywatelstwo. Każdy Polak jest dla nas bardzo cenny i dążyć będziemy do przywrócenia go naszemu krajowi i narodowi[1]”.
16 października 1945 r. szef dyplomacji polskiej, Wincenty Rzymowski, złożył w imieniu Polski podpis pod Kartą ONZ. Odczytał z tej okazji przygotowaną deklarację rządu RP. Deklaracja stwierdzała, że Polska gotowa jest wraz z innymi narodami pracować na rzecz budowy nowego porządku i utrwalania pokoju światowego. Rząd polski podkreślał jednak, że pokój w Europie da się utrzymać tylko wtedy, kiedy spełnione będą dwa warunki. Po pierwsze — jeśli zapewniona będzie nienaruszalność granic Polski. Po drugie — kiedy ustroje państwowe krajów europejskich oparte będą na najszerszych podstawach demokratycznych przy równoczesnych wyeliminowanych wszystkich ośrodków faszystowskich.
Przemawiając na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, 16 stycznia 1946r, minister Wincenty Rzymowski mówił, że wszystkie różnice, jakie istnieją między państwami, muszą ustąpić przed tym, co je łączy, tj. przed sprawą pokoju. „Musi powstać jaźń zbiorowa i zapatrzenie w przyszłość wspólną a nie w odrębną wrogą przeszłość” — podkreślił szef polskiej dyplomacji[2].
W przemówieniu wygłoszonym 1 stycznia 1946 r. prezydent KPN, Bolesław Bierut oświadczył, że naród polski pragnie „bliskiej współpracy i przyjaźni z wielkimi państwami zachodu: Anglią, Stanami Zjednoczonymi i Francją oraz z wszystkimi innymi demokratycznymi państwami Europy[3].
