Stosunki polsko-amerykańskie weszły w rok 1948 z bagażem napięć roku poprzedniego. „Rok 1947 był rokiem krytycznym dla Polski — oceniała ambasada Stanów Zjednoczonych w analizie sporządzonej dla sekretarza stanu 13 stycznia 1948 r. — oznaczał kapitulację Polski wobec wpływów radzieckich”. Punktem zwrotnym zdaniem ambasady były wybory styczniowe do sejmu, które mimo obecności obserwatorów zagranicznych nie były uczciwe. Umocnili również swoje pozycje komuniści, a Polska coraz wyraźniej stawała się państwem policyjnym. Opozycję łączono z Zachodem i z działalnością szpiegowską. „Polityczne zerwanie z Zachodem dokonane zostało przez Polskę w lipcu poprzez odmowę udziału w Planie Marshalla, chociaż forma w jakiej się ten wybór dokonał wskazuje, że był on wynikiem bezpośredniego nacisku Moskwy nie zaś wolnym wyborem”. Ataki prasy polskiej na mocarstwa anglosaskie systematycznie się nasilały w ciągu całego roku, mimo zapewnień ministra spraw zagranicznych Modzelewskiego w lipcu, że będzie inaczej”[1].
Mimo to handel Polski z Zachodem wówczas jeszcze się rozwijał i Polska wykazała zainteresowanie w podtrzymaniu go.
Nie ulega wątpliwości, że wzrost napięcia w stosunkach miedzy wielkimi mocarstwami natychmiast wpływał na pogorszenie się stosunków między mniejszymi krajami obu bloków. Ambasador Józef Winiewicz w czasie rozmowy 30 stycznia 1948 r. z zastępcą sekretarza stanu Normanem Armourem i wicedyrektorem wydziału europejskiego w Departamencie Stanu (D. S.) L. E. Thompsonem mówił, że wzrost napięcia na linii Wschód-Zachód prowadzi także do wzrostu aktywności zbrojnego podziemia w Polsce.
Armour z kolei przytoczył działania ZSRR, które przyczyniają się do wzrostu napięcia i podkreślił, że celem polityki amerykańskiej jest stabilizacja sytuacji w Euro-
- ↑ Central Files: 860C.00/1-1348. UPA Reel 23.
