Gomułka jest obecnie chory. Od dawna ma kłopoty z gardłem, które ostatnio pogorszyły się... Jesteśmy skłonni uważać, że doniesienie „Dziennika Polskiego” pozbawione jest podstaw”[1].
Z powyższego wynika, że ambasada Stanów Zjednoczonych w Warszawie nie była dobrze poinformowana w tej ważnej sprawie politycznej. 6 sierpnia radca Crocker sugerował, że być może istnieją jakieś różnice zdań między Gomułką a Bermanem, ale Berman zaprzecza temu i zdaniem Crockera „obaj są oddanymi komunistami”[2].
3 września 1948 r. Crocker informował Departament Stanu, że odbywa się posiedzenie kierownictwa PPR z udziałem Gomułki i że pojawiły się „spekulacje” o możliwości rezygnacji Gomułki ze stanowiska Sekretarza Generalnego PPR, a także ustąpienia z rządu[3]. Dopiero 7 września 1948 r. Crocker informował o zakończeniu 6 września Plenum KC PPR i o komunikacie na temat prawicowego i nacjonalistycznego odchylenia w partii i o samokrytyce złożonej przez Gomułkę[4].
W depeszy do Departamentu Stanu z 8 września 1948 r. Crocker stwierdził, ze usunięcie Gomułki jest przejawem zwiększonej kontroli Moskwy nad partiami komunistycznymi w Europie Wschodniej, a samokrytyka Gomułki jest „historyczną kapitulacją przywódcy „nacjonalistycznej” i „patriotycznej” grupy polskich komunistów wobec przeszkolonych przez ZSRR polsko-żydowskich elementów wewnątrz PPR, którzy z powodu dominującego nacjonalizmu u wszystkich Polaków od dawna cieszyli się większym zaufaniem jako agenci Kremla i wykonawcy polityki Kominformu wewnątrz partii”[5].
O ile w pierwszej połowie 1948 r. w prasie amerykańskiej można było odnotować spore zainteresowanie Polską to w miarę zaostrzenia się sytuacji międzynarodowej, a symptomem tego był kryzys berliński, problematyka polska wyraźnie zeszła na dalszy plan. Polska stała się małą cząstką szerszego zagadnienia stosunków Wschód-Zachód.
Większą uwagę zwraca on na uchwały warszawskiej konferencji ministrów spraw zagranicznych państw demokracji ludowej, a także na polskie noty w kwestii niemieckiej. W USA odnotowano rolę polskiej dyplomacji w ewentualnym rozwiązaniu problemu niemieckiego.
W raporcie nr 7 z 10 sierpnia 1948 r. J. Winiewicz pisał do MSZ: „Rolę dyplomacji polskiej analizowano także w związku z ostatnim posiedzeniem Rady Ekonomiczno-Socjalnej ONZ w Genewie. Uchwały rady w sprawie zacieśnienia handlu
