wej i dywersji w krajach Europy Wschodniej. Ambasador Stanów Zjednoczonych Gallman wyeksponował te tezy w depeszy do Departamentu Stanu[1].
W 1949 r. dokonały się pewne zmiany organizacyjne w Departamencie Stanu, w tym również w strukturach zajmujących się sprawami polskimi. Europejskie Biuro terytorialne przejęło odpowiedzialność za większość spraw polskich. F. K. Salter opracowywał także większość zagadnień ekonomicznych. Jego szefem jako kierownikiem Wydziału Wschodniego został G. F. Reinhardt. Na czele całokształtu spraw europejskich stanął z dniem 1 sierpnia 1949 r. zastępca sekretarza stanu G. W. Perkins, republikanin, w czasie wojny pułkownik, specjalista od wojny chemicznej. Jego zastępca w charakterze „deputy assistance secretary” pozostawał Llewellyn Thompson. Dyrektorem wykonawczym dla spraw europejskich był F. B. Stevens.
Winiewicz oceniał, że Salter i Thompson „Wykazują dużą przyzwoitość i życzliwość podejścia, co ułatwia kontakty z nimi. Stevens — ożeniony z Polką — jest nam wrogi. Reinhardt — bardzo gładki, ale także nieprzyjazny”[2].
Winiewicz pozytywnie oceniał kontakty ambasady z Kongresem i z prasą amerykańską. Podkreślał potrzebę bardziej liberalnej polityki wizowej ze strony Polski. Sygnalizował natomiast wzrastające trudności, jakie w swej pracy napotkają konsulaty polskie w USA. „Trudności zewnętrzne naszej pracy — pisał Winiewicz 3 sierpnia 1949 r. — przejawiały się przede wszystkim w spadku zaproszeń do udziału w publicznych wystąpieniach. Nawet dotąd bardziej liberalne środowiska uniwersyteckie stały się ostrożne w ułatwianiu „komunistycznych” odczytów. Niemniej przemawiałem 16 listopada 1948 r. na Universytecie Virginia w Charlottesville, a dnia 28 kwietnia na Uniwersytecie Waszyngtona w St. Louis w Missouri. W St. Louis po raz pierwszy zaobserwowałem próbę masowego bojkotu odczytu, a potem rozbicia zebrania, zresztą bez skutków. W końcu marca wygłosiłem odczyt w Chicago na zaproszenie Council on Foregin Relations. Przy okazji tego pobytu w Chicago wygłosiłem też przemówienie na wiecu zorganizowanym przez związki zawodowe, na zebraniu Kościołów Protestanckich, na obiedzie pracowników demokratycznych oraz na zebraniu organizacji żydowskich. Nie dajemy się odstraszyć od naszej akcji odczytowej, którą oczywiście poza ambasadorem objęci są wszyscy pracownicy dyplomatyczni i konsulami, mający umiejętność publicznych wystąpień”[3].
Objęcie przez Marszałka Konstantego Rokossowskiego stanowiska Ministra Obrony Narodowej w listopadzie 1949 r. ambasada amerykańska oceniała jako swego rodzaju degradację Marszałka, który opuścił ważne dowódcze stanowisko w Ar-
