mii Radzieckiej. Zdaniem jednak Departamentu Stanu nominacja ta „symbolizuje dalsze podporządkowanie satelitów ogólnym planom ZSRR[1].
Memorandum, które przygotowano w rządzie USA datowane 26 stycznia 1950 r.
oceniało, że mianowanie Konstantego Rokossowskiego na Ministra Obrony Narodowej ma nie tyle służyć sowietyzacji polskich sił zbrojnych, bo proces ten już dokonał się wcześniej, ale Rokossowski ma być „wykonawcą radzieckich planów operacyjnych”. Innymi słowy oceniano, że nominacja ta „jest poważnym symptomem radzieckich agresywnych planów strategicznych”[2].
Sekretarz stanu Dean Acheson informował w grudniu 1949 ambasadę amerykańską w Polsce, że z poufnych źródeł Departamentu Stanu dowiedział się, że w Warszawie w dniach 15-17 grudnia 1949 r. odbędzie się międzynarodowa konferencja związkowa pracowników przemysłu rolnego i leśnego. W konferencji weźmie udział Pani Selma Sasuly z mężem, reprezentująca odpowiedni związek zawodowy należący do amerykańskiej centrali CIO. Acheson prosił ambasadę, aby dostarczyła poufnie wszelkich informacji o działalności Selmy Sasuly w czasie pobytu w Polsce[3].
W miesięcznym raporcie datowanym 20 stycznia 1950 i obejmującym ocenę sytuacji w Polsce w grudniu 1949 r. Ambasada Stanów Zjednoczonych oceniała, że stosunki polsko-amerykańskie cechują „wzrastające napięcie”. Jako przyczyny tego stanu obok ogólnych różnic polityczno-ideologicznych wymieniono:
- Zniknięcie obywatela amerykańskiego Hermana Fielda i odmowę odpowiedzi rządu polskiego na zapytania Ambasady.
- Odmowę władz polskich udzielenia zezwolenie na obsługę Ambasady USA przez samolot kurierski. Ambasada tłumaczy odmowę władz polskich nie chęcią utrudnienia pracy Ambasadzie ile dążeniem władz polskich do rozluźnienia restrykcji, jakie władze amerykańskie nałożyły na przeloty samolotów polskich nad amerykańską strefą okupacyjną w Niemczech.
- Ponadto pojawiło się kilka innych drobniejszych problemów, jak np. ciągły brak odpowiedzi na amerykańską prośbę o otwarcie konsulatu USA w Katowicach, oraz wstrzymanie wiz wielokrotnych dla amerykańskiego personelu niedyplomatycznego. Raport stwierdza, że dotąd Polska prowadziła bardziej liberalną politykę wizową wobec Amerykanów aniżeli inne kraje bloku radzieckiego[4].
Zdaniem ambasady USA w Warszawie członkowie kierownictwa politycznego W Polsce w 1949 r. zajmowali dość realistyczne stanowisko, mianowicie wyrażali
