łami poczdamskimi, deklaracją Czterech Mocarstw z 5 czerwca 1945 r. i Proklaracji Czterech Mocarstw, powołującą Radę Kontroli Niemiec z 30 sierpnia 1945 r.
Stany Zjednoczone odpowiedziały notą z 6 lipca. Stwierdzała ona m.in. „Mój rząd zgadza się z Pańskim Rządem, że zasoby niemieckie powinny być wykorzystane raczej dla dobra ogólnej odbudowy Europy, niż dla odbudowy jedynie jej części. Stany Zjednoczone konsekwentnie starały się zrealizować jasne porozumienia zawarte w umowie poczdamskiej, że Niemcy, włączając i strefę sowiecką powinny być traktowane jako całość ekonomiczna i dąży konsekwentnie do stworzenia warunków, które doprowadziłyby do utworzenia demokratycznego państwa niemieckiego, zdolnego do pomocy w odbudowie wszystkich zdewastowanych krajów Europy, a jednak nie stanowiącego groźby dla bezpieczeństwa tych krajów. Twierdzenie, że Stany Zjednoczone dążą do podzielenia Niemiec, lub podzielenia Europy jest pozbawione jakichkolwiek podstaw. Fakt, że propozycja pomocy Stanów Zjednoczonych dla ogólnej odbudowy Europy nie została przyjęta przez niektóre kraje, w tej liczbie i przez Polskę, z konieczności ograniczały zastosowanie tego programu odbudowy tych krajów, które go przyjęły. Mój rząd wielce ubolewa nad ukazującym się podziałem Niemiec, dziś po trzech latach bezowocnych wysiłków utrzymania w całości. Tutaj znów konieczność ograniczenia wspólnego programu w Niemczech tylko do zachodnich Niemiec, nie jest wynikiem naszej działalności i z pewnością nie jest po myśli naszych życzeń. Fakt, że wysiłki Stanów Zjednoczonych zmierzające do odbudowy Europy obecnie muszą się koncentrować na programie dla Europy Zachodniej, włączając zachodnie Niemcy, jest bezpośrednim rezultatem tego, że pozostałe kraje Europy na skutek poduszczenia Związku Radzieckiego, nie przyłączyły się do wspólnego programu zmierzającego do odbudowy całej Europy. Odnośnie do treści zaleceń londyńskich muszę podkreślić, że w rozmowach tych nie było prośby objęcia wszystkich aspektów problemu Niemiec. Dlatego też nie ma podstawy dla Pańskiego protestu przeciwko faktowi, że problem reparacji został opuszczony w zaleceniach konferencji, konferencji, która jak Pan utrzymuje, nie miała prawa dyskutować jakichkolwiek spraw związanych z Niemcami[1].
W odpowiedzi na notę amerykańską z 6 lipca rząd polski w końcu tegoż miesiąca odpowiedział notą. Wyrażał w niej zadowolenie z szeregu oświadczeń zawartych w nocie amerykańskiej, a w szczególności ze stwierdzenia, że zasoby Niemiec winny być użyte w interesie ogólnej odbudowy Europy, a nie tylko pewnej jej części. Polska wyrażała zadowolenie z faktu, że Stany Zjednoczone ubolewały nad podziałem Niemiec i nad faktem, że wymiana handlowa między Europą Wschodnią i Zachodnią uległa ograniczeniom Polski z zadowoleniem odnotowała również zainteresowanie
- ↑ AMSZ, Z6. T1357. W87.
