do Ziem Zachodnich, jak i do ziem na wschód od linii Curzona[1]. Ten sam dziennik w innej recenzji pióra Orville Prescott’a nazywa książkię Mikołajczyka „bardzo autorytatywnym źródłem znakomitego męża stanu i stwierdza, że autor przedstawia „potworną zdradę Polski przez jej zachodnich sprzymierzeńców”[2].
„Times-Herald” zatytułował swoją recenzję książki Mikołajczyka „Trochę lektury dla Trumana”[3]. Ferdinand Kuhn w swej recenzji w „Washington Post” podkreślał, że do książek pisanych przez emigrantów politycznych, choćby byli oni „jak najbardziej szlachetni i oddani sprawie wolności ludzkiej”, należy podchodzić z pewnym zastrzeżeniem. Uważny badacz historii wie, że przy najlepszej dobrej woli, ludzie ci nie mogą powiedzieć całej prawdy o tych wypadkach, które były powodem ich wygnania... Są oni zbyt subiektywni. Znajdują się pod zbyt mocnym wpływem tego co sami przeżyli. W swoim namiętnym dążeniem do ujawnienia światu prawdy podświadomie tę prawdę zniekształcają przeceniają swój własny udział, nie doceniają swe własne błędy”[4].
Dziennik nowojorski „Nowy Świat” opublikował 28 września 1948 r. na pierwszej stronie artykuł, w którym informował, że Mikołajczyk nie popiera kandydatury Trumana w wyborach prezydenckich. Sekretarz Mikołajczyka Zalewski z polecenia swego szefa poinformował tego samego dnia Departament Stanu, że Mikołajczyk jest głęboko poirytowany tym artykułem, który nie oddaje jego myśli przekazanej raportowi „Nowego Dziennika”. Mikołajczyk powiedział, że nie angażuje się w kampanię Wyborczą ponieważ nie jest obywatelem Stanów Zjednoczonych i nie wydał w związku z tym żadnego oświadczenia. Mikołajczyk prosił o poinformowanie o tym Departamentu Stanu. Nie chce bowiem, aby powstało wrażenie, że jest on przeciwny kandydaturze Harry Trumana na prezydenta w wyborach 1948 r.[5].
6 i 7 marca 949 r. „Życie Warszawy” opublikowało w dwu odcinkach artykuł Polemizujący z „romantyczną” wersją ucieczki Mikołajczyka z Polski jaką on sam przedstawił w audycjach „Głos Ameryki” i BBC. „Życie Warszawy” podało, że Mikołajczykowi w ucieczce pomagali dwaj dyplomaci amerykańscy George D. Andrews oraz M. Williams Blake[6]. Tak rzeczywiście było co potwierdzałoby tezę, że o ucieczce mogły wiedzieć polskie władze.
