Książka niniejsza przedstawia najtrudniejsze i najbardziej ponure lata w stosunkach polsko-amerykańskich, lata 1948 — 1954. Są to również najtrudniejsze lata zarówno w polityce wewnętrznej, jak i zagranicznej Polski. Stalinizm odbił się głębokim piętnem nie tylko na życiu społeczeństwa polskiego, ale także na stosunkach zewnętrznych Polski, w szczególności z Zachodem. Ograniczenie suwerenności Polski osiągnęło swoje apogeum. Wraz z zaostrzeniem się sytuacji międzynarodowej wzrastały naciski radzieckie na kraje Europy Wschodniej i tendencje do koordynacji zarówno polityki wewnętrznej, jak i zagranicznej. Wyrazem tego była m. in. narada 9 partii komunistycznych i robotniczych w Szklarskiej Porębie w dniach 27-29 września 1947 r. Referat o sytuacji międzynarodowej wygłosił wówczas sekretarz ideologiczny KC KPZR Andriej Żdanow. Wynikiem tej narady było powołanie Biura Informacyjnego. Wszystko to zmierzało do większego podporządkowania, także polityki zagranicznej ówczesnych krajów demokracji ludowej, Związkowi Radzieckiemu.
Rosnące napięcie w stosunkach Wschód-Zachód, zimna wojna i konsekwencje podziału Europy i świata na bloki polityczno-wojskowe, wszystko to — zdaniem dyplomacji polskiej — zagrażało pokojowi w świecie, który powinien opierać się na współpracy wszystkich państw, a wielkich mocarstw w szczególności.
Stanowisko w tej sprawie przedstawił szef dyplomacji polskiej, Zygmunt Modzelewski, na II sesji ONZ 17 września 1947 r. Powiedział on wówczas m. in.: „Jeszcze raz oświadczam w imieniu Rządu Polskiego, że będzie się on sprzeciwiał wszelkimi środkami próbom podziału świata, a przede wszystkim Europy na dwa obozy i że nie dopuści do odgrodzenia Polski żelazną kurtyną, tak misternie konstruowaną przez pewne czynniki zawiedzione w swych próbach podporządkowania sobie Polski[1].
- ↑ Zygmunt Modzelewski, Polityka zagraniczna Polski, Warszawa 1960, s. 72.
