Zdaniem ambasady amerykańskiej restryktywna amerykańska polityka gospodarcza wobec Polski utrudniała rządowi realizację planów gospodarczych lecz „ułatwiła rozwój produkcji własnej, sprzyjała integracji europejskiej co jest częścią długofalowych planów komunistów i przybliżyła dzień kiedy Polska będzie mniej zależała od Zachodu”[1].
W1949 r. ambasada amerykańska uważała, że jest dyskryminowana ponieważ wymienia dolary po kursie 400 zł za dolara, podczas gdy władze polskie wymieniają obywatelom dolary po kursie ok. tysiąca złotych. Wiosną 1949 r. w Waszyngtonie zastananawiano się czy nie wystąpić do rządu polskiego z żądaniem podwyższenia kursu w tranzakcjach oficjalnych. Zdania w Waszyngtonie były podzielone w tej sprawie. Niektórzy uważali, że ewentualne żądanie zmiany kursu oparte jest na kruchych podstawach.
Polska była zadłużona w Stanach Zjednoczonych. Część z tych długów pochodziła jeszcze z okresu międzywojennego. Urząd Pożyczek i Długów Państwa oceniał, że długi Polski wobec Stanów Zjednoczonych (bezpośrednie i gwarantowane przez państwo) powstałe przed, jak i w okresie II wojny światowej wynosiły ogółem 27,2 mln dolarów. Z tego na bezpośrednie zobowiązanie z tytułu udzielonych gwarancji pańswtowych 10,3 mln dol.[2].
a) Jeżeli chodzi o długi bezpośrednie wobec rządu USA to skonsolidowany dług z okresu pierwszej wojny światowej wynosił 206,1 mln dolarów. Dług ten powstał z tytułu różnych usług, świadczonych przez USA w związku z wojną i pomocą udzielaną bezpośrednio po jej zakończeniu.
Suma długu ustalona została w roku 1922 na ok. 160 mln dol., a składały się na nią zobowiązania z tytułu dostaw demobilowych z tytułu świadczeń i usług Departamentu Marynarki i Departamentu Wojny oraz Urzędu Marynarki Handlowej USA. Świadczenia te i usługi miały w znacznej mierze charakter podobny do pomocy UNRRA z okresu II wojny światowej.
