Ta strona została uwierzytelniona.
Maryi Zagórskiej
Żonie Mej
poświęcam.
Vanitas vanitatum.
Marność jest klątwą ziemi syna,
A działem jego — nieświadomość,
A losem jego dzieł — znikomość,
A imię jego — proch i glina!
Próżno się kusi wzlecieć duchem
Z pyłu gdzie trawi go tęsknota;
Próżno się zrywa i szamota
Skowan glinianych pęt łańcuchem!
Dnie jego są jak dnie najemcy,
A jak sęp głodny jego serce,
I w wiecznej z sobą on rozterce,
I nie masz — nie masz dlań rozjemcy!
∗ ∗
∗ |
I coż ma człowiek z trudu swego?
I z prac tych, które wszczął pod słońcem?
Czas jego pędzi szybkim gońcem;
Znikł — a nie widział nic trwałego!
