Strona:Z ziemi chełmskiej (Reymont) 035.jpg

kich kościołach odprawiało się nabożeństwo na intencyę nieodłączania Chełmszczyzny.
 — Byliście na tem nabożeństwie?
 — Jakże, przecież cała wieś poszła, nawet i prawosławni nie zostali w domu.
 — Widzę, żeście i wy katolik.
 — Ja prawosławny! — odpowiedział.
 — A chodzicie do kościoła?
 — Moi rodzice i starszy brat już Polaki, a ja nie jestem jeszcze pełnoletni.
 Przerwał nagle i tylko już odpowiadał, ale bardzo niechętnie i wymijająco, zaczął mi nie dowierzać, bo często łapałem jego nieufne spojrzenia.
 — Pan pewnie z Chełma? — rzucił lekceważąco przez ramię.
 — Nie, z Warszawy! — zdziwił mnie gniewny akcent jego głosu.
 Uśmiechnął się tak wątpiąco, że dałem spokój przekonywaniom, ale nie długo wytrzymał, kręcił się na siedzeniu, zacinał konie, przyglądał mi się z pod oka i, gdyśmy już dojeżdżali do jednego z moich etapów, zagadnął znowu tym samym gniewnym i wzgardliwym tonem:
 — A gdzie jechać?
 — Do wójta.
 — Czy do tego nie zatwierdzonego?
 — Do niego właśnie jadę.
 Twarz mu się rozjaśniła, spojrzał na mnie życzliwiej i zaczął się tłómaczyć:
 — Bo tyle teraz kręci się po wsiach różnych ludzi, co to i po polsku mówią, i przed kościołami się żegnają, i polską wiarę chwalą, a potem to na-