Strona:Z ziemi chełmskiej (Reymont) 102.jpg

 — Po dniu, to trafiłbym i do piekła — mruczał furman.
 — A mówiliście, że drogę znacie.
 — Przecież nieraz woziłem do Chełma starego pana, tylko z innej strony.
 Jechaliśmy dalej zupełnie po omacku, kierując się tylko jękiem drutów telegraficznych nad naszemi głowami. Noc stawała się coraz burzliwsza i mętniejsza, drogi opustoszały, i po wsiach nie było już ani śladu, jakby przepadły w nieprzeniknionych ciemnościach.
 — Tylko za moich czasów nie było jeszcze szosy — odezwał się po chwili.
 — A dawno jechaliście ostatni raz do Chełma?
 — Będzie chyba ze czterdzieści roków, jeszcze w powstanie.
 Dałem już spokój indagacyom, bo szosa zadudniła pod kołami, a konie raptem przystanęły.
 — Zgadnij teraz, zgadula, gdzie złota kula? — biedził się zakłopotany.
 — Szosą na prawo, a potem na lewo — przypomniałem.
 Konie ruszyły z kopyta. Gdzieś przed nami zamajaczyły jakieś światełka, i daleko, daleko leciał przeszywający świst parowozu.
 — A potem już nie przyjeżdżałem, bo mnie z moim panem popędzili aż za Bajkał, to człowiek i zapomniał drogę — usprawiedliwiał się znowu.
 Mijaliśmy długie wzgórza, pokryte lasem, gdy naraz doleciał nas rozpaczliwy skowyt psów i straszliwy zapach padliny.