Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/112

 — On żyje... to jest ten, w którego imieniu tutaj przychodzę... żyje, ale jakie biedne jest jego życie!
 — Jego życie jest biedne? — krzyknęła Krystyna i wstała z krzesła. — Czy jest chory?... Czy ranny?...
 — I chory... i ranny! — odparł człowiek w masce i smutno zwiesił głowę na piersi.
 — Chory... i ranny! Mój Boże! Powiedzcie mi coś więcej o nim...
 — Jest chory... — powoli ciągnął człowiek w masce — bo życie bez was jest dla niego tylko chorobą!... Jest ranny, bo... zraniły go oczy wasze, nad które w całym Edenie nie masz nic piękniejszego!
 Twarz Krystyny zapłonęła szkarłatem. W oczach jej pociemniało.
 Człowiek w masce przystąpił do niej, ukląkł, a wziąwszy bezwładną jej rękę, zapytał:
 — Czyż wolno mnie, którego nie znacie w tej chwili, powiedzieć temu, którego znacie, co widziałem na twarzy waszej? Krystyna nie dała na te słowa żadnej odpowiedzi. Postawa jej była martwa, tylko silny rumieniec na twarzy i mocno świecące oczy okazywały, że w tej chwili żyje życiem podwójnem, że jej serce i wszystkie tętna biją podwójnie...
 Człowiek w masce zbliżył jej rękę do ust szlachetnie wykrojonych... Krystyna szybko zerwała się