Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/138

 Po skończonej Mszy Świętej, gdy Szucki kapłana do zakrystyi z mszałem w ręku odprowadził, zapytał go tenże:
 — Powiedz mi, synu mój, czy chwalebna była twoje intencya, dla której mi do Mszy Świętej służyłeś?
 — Intencye moje są zawsze prawe i uczciwe — odpowiedział zapytany — złym sprawom nigdy nie służyłem.
 Sędziwy kapłan uśmiechnął się, patrzał czas niejaki na śmiałego szlachcica, a potem rzekł:
 — W Polsce co głowa, to zdanie. A każdemu zdaje się, że jego zdanie prawdziwe i prawe. Jakież jest zdanie twoje co do sprawy publicznej dzisiaj? Zapewne należysz do barszczanów?
 — Stoję przy tem zdaniu, jakie ma naród. Dziesięć znaczy więcej od jednego!
 — Może masz i słuszność. Naród dziś wprawdzie niema głowy, ale ma często zdrowe instynkta... Zapewne idziesz do obozu?
 — Z obozu właśnie wróciłem — a dziś mam sprawę z panami!
 — Między panami czasem niebezpieczniej, niżeli w obozie. Bóg z tobą, mój synu!
 Szucki ukląkł, a sędziwy kapłan przeżegnał go krzyżem Świętym. Pokrzepiony na duchu, puścił się ku ulicy Senatorskiej.