Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/145

 — Tak jest — odparł żywo Szucki — to moja zagroda ojczysta — żaden majątek fartuszkowy!
 Pan Janusz uśmiechnął się na te słowa. Pomilczał chwilę i ozwał się znowu:
 — Zapewne chcesz się waszmość tej zagrody ojczystej pozbyć. Zdanie, jakie waszmość masz co do sprawy publicznej, zawsze coś kosztuje, przynajmniej tyle, że się nie siedzi w domu. Dlatego sądzę, że chcesz waszmość oferować mi sprzedaż tej drogiej, ojczystej zagrody, którą się traci, broniąc całości Rzeczypospolitej... Czyby nie lepiej było, gdyby sprawy publiczne zostawić tym, którzy mają z co o tych sprawach mieć pieczę, niż rwać się na pens krwi i majątku?
 Szucki połknął znowu kilka słów, odetchnął całą szeroką piersią i odparł:
 — Aby między nami, mości panie Korwinie, nie przyszło do zwady, to chciej waszmość wysłuchać mnie pierwej, co chcę i w jakim celu tutaj przychodzę. Nie oferuję zagrody mojej na sprzedaż, ani o jałmużnę nie suplikuję.
 — Więc słucham waszmości, tylko upraszam o zwięzłość i krótkość, gdyż sprawy ważniesjze powołują mnie gdzieindziej!
 Na kilka chwil zapanowało milczenie. Szucki odetchnął głęboko, założył na krzyż ręce i rzekł:
 — Przychodzę, mości panie Korwinie... aby