Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/176

 Tymczasem nadszedł wieczór, a starościna upominała Krystynę, że już czas zacząć się ubierać.
 Słowa starościny zbudziły Krystynę ze snu słodkiego. Zdawało jej się, że pieściła jakiś dziwny, słodki sen i że zimna rzeczywistość przebudza ją. Spojrzała błagalnie na starościnę i rzekła z uśmiechem:
 — Jeżeli wczoraj, jak mówisz, stryjenciu, nieobecnością moją odniosłam tak znakomity tryumf... czybym nie mogła również dzisiaj być nieobecią u pani kasztelanowej?
 Starościna spojrzała wzrokiem znaczącym na Janusza, rozśmiała się filuternie i odparła:
 — Nie, kochanie, dzisiaj pójdziesz ze mną. Tryumfów nie trzeba nadużywać. Kobieta, która z tryumfami swemi nie obchodzi się oszczędnie — przegrywa! To miej zawsze za zasadę życia.
 — Jestem nawet dzisiaj trochę cierpiącą — błagała dalej Krystyna, a serce jej ściskało się z żalu.
 — Dlatego pójdziesz z nami — mówiła dalej nieubłagana starościna — cóżby ludzie o tem powiedzieli? ludziom trzeba się zawsze przypominać, bo inaczej absentowanie się tłumaczą zaraz w sposób, kobiecie ubliżający.
 Krystyna wzdrygnęła się, wstała szybko z krzesła, jakby ją coś ukłuło i rzekła:
 — Dobrze, pójdę. Jak mam się ubrać?