Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.1.djvu/65

łem w sposób nader misterny. Inne nakrapiały zżółkłą szyję woniejącymi wódkami i nacierały jedwabnemi płatkami, aż się skóra rumieniła. Włosy, posypane białym proszkiem, nastroszono wysoko i powtykano w nie wiele błyszczących kamieni.
 Po kilkogodzinnej walce, tryumf zwycięstwa odbił się na wszystkich twarzach. Sztuka zwyciężyła w końcu brodatego starca, chociaż stojący przy drzwiach Cerber uśmiechał się na to złośliwie, widząc, jak niegodną bronią walczono przeciw patryarchalnemu bogowi z kosą w ręku.
 — Pani starościna wygląda dzisiaj, jak szesnastoletnia panienka! — ozwała się najstarsza z fraucymeru.
 — Starościna Korycka zagryzie się z osamotnienia! — szepnęła najmłodsza, uśmiechając się figlarnie.
 — Tak pięknych włosów nie ma nawet wojewodzianka! — dodała trzecia z wyrazem niekłamanej admiracyi.
 Starościna stanęła przed dużem, w kącie stojącem, zwierciadłem i z upodobaniem obejrzała się na wszystkie strony. Podniosła zgrabnie długą, fałdzistą suknię, aby koniec trzewiczka obaczyć. Był to jedyny, nie tknięty dotąd zębem czasu wdzięk kobiecy. W istocie nóżkę miała przecudną. Ale wdzięk ten tak rzadko występuje do boju...
 — Czy panna Krystyna już gotową? — zapy-