Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/102

 Szucki tymczasowo sięgnął zanadrze i wyjął kaletę. Otworzył, przeliczył i wstał z ławy.
 — Cóż, bracie, chcesz począć? — zapytał pan Kasper, patrząc na niego ze smutkiem.
 — Pójdę — odpowiedział z determinacyą Szucki — przebiegnę dokoła Warszawę mil kilka, czy gdzie śladu nie wynajdę, w którą stronę się udali. Może Bóg litości pełen nie dozwoli, abym się pożegnał ze szczęściem mojem, które zaledwie ujrzałem.
 Pan Kasper i palestrant chcieli coś powiedzieć, ale Szucki uścisnął im rękę i szybko wybiegł z gospody.
 Pospieszył za nim pan Kasper, a dopadłszy go w sieni, uchwycił za rękę i zapytał:
 — A jeśli oni zagranicę wyjechali, cóż tedy poczniesz? Czy będziesz ich gonił po świecie i o czem?
 — Gdy się dowiem, że wyjechali zagranicę — odparł z determinacyą Szucki — to wrócę w góry, sprzedam zagrodę i pogonię za nimi. I wszyscy czarci nie wydrą mi szczęścia mego!
 Jeszcze raz rzucił się na szyję pana Kaspra, serdecznie go uściskał i wypadł z sieni na ulicę.
 Pan Kasper stał w progu, długo patrzał za odchodzącym. Pokiwał głową i rzekł do siebie:
 — Oby dobre drogi wybierał, bo tylko dobre drogi prowadzą do szczęścia. Bóg z nim!
 I wrócił czemprędzej do ciepłej izby gospody, bo wiatr jesienny był zimny i mroźny.