Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/179

kilka zajść ze szlachtą okoliczną, które nakazują mi przezorność.
 Korwin rozśmiał się, wziął komisarza za rękę i posadził na krześle.
 — Waszmość bawisz w domu Korwina — rzekł do niego — który jest najszczerszym aliantem rządu wiedeńskiego.
 — Dla tego spodziewam się w imię cesarza posłuszeństwa dla tego rządu.
 — Sam moich ziomków namawiałem do tego!
 — Więc sprawa między nami będzie krótka... Waszmość oddajesz nam Korwinów.
 — Korwinów?... Korwinów oddać? Korwinów należy do Korwina! — dumnie odrzekł Janusz.
 — Sól należy do rządu cesarskiego! Ziemia z solą musi być rządowa!
 — Sól ziemi naszej jest waszą? Ziemia moja ojczysta ma być ziemią rządową?...
 — Ziemi nie chcemy darmo. Zapłacimy ją trzy razy tyle, co warta!
 Korwin posiniał na twarzy, a potem zbladł, jak biała chusta. Zawołał po chwili pełną piersią:
 — Któż jest w stanie zapłacić rodzinne gniazdo Korwinów? Jakaż władza może mi je wydrzeć? Czy waszmość wiesz, co to jest gniazdo rodu, które dziesięć wieków budowały? Czy wiesz, że to część Polski?
 — Rząd cesarski użyje prawa wywłaszczenia!