Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/187

 — Słyszałem, że był szorstkim w stosunkach z nowym rządem!
 — Za co i po co wzięli mu fortunę, to już nikogo nie obchodzi, dosyć, że dzisiaj jest goły!
 — Cóż na to powie piękna Atalia?
 — Mości starosto! Jak waszmość możesz pytać się o coś podobnego? Cóż może kobieta w takim razie odpowiedzieć? Czyż życie nasze składa się tylko z samej mgły i różowych obłoków, czy też z koronek, batystów i jedwabiu? W odpowiedzi na to, będziesz miał odpowiedź Atalii!
 Starosta pogłaskał klapy fraka i uśmiechnął się, jakby coś dowcipnego usłyszał.
 W tej chwili otworzyły się drzwi salonu — wszedł Korwin.
 Wszyscy spojrzeli na niego.
 Gdyby Korwin był wszystkie spojrzenia widział, przypomniałby sobie, że powtarza obecnie rolę Szuckiego, gdy tenże na Senatorskiej ulicy stał przed nim w wytwornym salonie...
 Korwin jednak o tem nie myślał. Jeszcze dumniejszym krokiem, niż to było jego zwyczajem, przeszedł przez salę i stanął przed Atalią.
 — Ah! mości panie Januszu! — zawołała zwolna narzeczona — mówiono nam, żeś waszmość przyjechał...