Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/40

to szczęście najwyższe... Chciałabym kiedy odnieść taki tryumf...
 Janusz rozśmiał się. Obrócił kapelusz kilka razy dokoła i odezwał się z flegmą:
 — Słowa pani przypominają mi mimowolnie naczelnego wodza wojsk walczących. Podczas, gdy wojsko już dawno na ostatecznych liniach zwyciężyło, on, stojąc za rezerwą, nie widzi doskonałego zwycięstwa i modli się o tryumf!...
 — Więc sądzisz pan, że już odniosłam tryumf? — żywo przerwała Atalia i wysłała znowu ukośnie oczy swoje.
 Na nieszczęście Janusz tego spojrzenia także nie dostrzegł. Obrócony kilka razy kapelusz trójgraniasty stracił na kolanach równowagę i miał wielką ochotę dostać się na perski dywan pod atłasowe trzewiczki Atalii. Widząc to, Janusz, pospieszył z ratunkiem i pochwycił zbiega tuż nad rąbkiem atłasowej sukni swojej towarzyszki. Spojrzenia nie obaczył.
 — Pan winieneś mi odpowiedzieć na moje ostatnie słowa — rzekła po dłuższej pauzie Atalia.
 — Mówiłaś pani o tryumfach odniesionych? — szepnął bezmyślnie Janusz.
 — Brawo! Zaczynasz pan od kłótni ze mną. Cieszę się z tego bardzo. Lepsza jest niezgoda, która prowadzi do zgody, niżeli zgoda, która wiedzie do niezgody... Nieprawdaż, panie Januszu?
 — Pani jesteś sama przyczyną, że muszę być