Strona:Zacharjasiewicz - Milion na poddaszu.djvu/122

krewną panią szambelanową, która jest ekscentryczną dziwaczką, ale ma — milion gotówką!
 — Milion! milion! wołano zewsząd — więc to prawda! Milion! Milion! C’est abominable!
 — Tak jest, mówił podkomorzyc podniesionym głosem, sam widziałem rachunki na własne oczy, a nawet za kilka dni mam jako jéj plenipotent jechać do Londynu, aby tam niektóre sumy podnieść...
 Głucha cisza powstała w salonie. Było to uszanowanie dla — miliona!...
 Podkomorzyc wygrał sprawę. Darowano mu kurę, jaja i cebulę, które niósł, darowano szambelanowéj jéj czapkę futrzaną i kosztur duży — darowano poddasze jako wybryk splenowy, bo miała — milion!
 Podkomorzyc tryumfował.
 — Czy to prawda, że ma wnuczkę przy sobie? pytały kobiety.
 — Prześliczną jak anioł Rafaela! odparł podkomorzyc i zagryzł usta.
 — Jakto! Ma milion i ładną wnuczkę! krzyknęła niska, fertyczna dama, która w téj chwili przybiegła prawie bez tchu do podkomorzyca i konwulsyjnie za rękę go ścisnęła.
 Mimo hojnie nałożonego bielidła, zbladła dama i zachwiała się...