Strona:Zacharjasiewicz - Milion na poddaszu.djvu/177

 Podczaszyc przeszedł spory kawał Krakowskiego Przedmieścia, wreszcie wszedł do mieszkania podkomorzyca.
 Podkomorzyc pił właśnie śniadanie. Na twarzy jego widać było zamyślenie.
 — Jakże spałeś po wczorajszym wieczorze u wojewodziny, zapytał podczaszyc i usiadł przy nim.
 Podkomorzyc machnął ręką i pił daléj czekoladę. Podczaszyc milczał czas niejaki.
 — Chciałem wczoraj mówić z tobą, rzekł po chwili, ale tak jakoś byłeś zawsze przez kogoś zaangażowany...
 — Przyznasz przecież, ozwał się z uśmiechem Podkomorzyc, że milion sprawia efekt! Cóż tam mówiono o tym milionie? Ty więcéj udzielałeś się gościom, bo do mnie miała pułkownikowa pewien interes.
 — Milion sprawił to, co każdy milion sprawić powinien. Zapomniano przy nim o Napoleonie na św. Helenie!
 Podkomorzyc rozśmiał się z ironią. Patrzał przed siebie z roziskrzonem okiem.
 — A cóż tam mówili o mojéj marchwi czy cebuli? zapytał po chwili z pewną goryczą.
 — Wszyscy uważali to za bardzo naturalne. Były zdania, że w takim razie możnaby nie tylko marchew i ebulę...
 — A gdyby szambelanowa była ubogą, i gdyby