Strona:Zacharjasiewicz - Milion na poddaszu.djvu/239

 Terenia schyliła się, aby wybrać papiery... w tém nagle krzyknęła!
 Zbliżyła się szambelanowa i złożyła ręce jakby modlić się chciała...
 — Poczciwy Bernard, zawołała, zkąd on wziął pieniędzy na twoje obrazki!
 Terenia wyjęła swoje obrazki, a łzy rzęsiste puściły się z jéj oczu...
 — Patrz Tereniu... nawet ten ostatni obrazek!...
 W téj chwili, zadyszany i cały czerwony od wzruszenia wpadł Bernard.
 — Systuję subhastę! krzyknął śród gołych ścian i na stół rzucił tysiąc złotych.
 Szambelanowa rozśmiała się i rzekła:
 — A cóż acpan chcesz ratować, czy te gołe ściany?
 Tandeciarz prędko wyniósł się ze stołem, który tanio nabył. Szambelanowa zaledwie zdołała tysiąc złotych wziąść z niego...
 Gdy już nikogo i nic na poddaszu nie było, uściskała szambelanowa Bernarda i na głowę jego kilka łez wylała. Terenia stała zapłakana, z obrazkami w rękach...
 — Tereniu, zawołała szambelanowa, czy teraz wiesz, kto cię kochał?... Czyś ostatecznie sama przekonała się, kogóś ty kochać powinna i jak kochać?
 Terenia spuściła oczy, serce jéj biło gwałtownie.