Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/185

 — Gdym stanął w obronie Polek...
 — Saperment! Co tobie do Polek!
 — Gdym stanął w obronie Polek i dom Dąbczyńskich za przykład wziąłem, roześmiał się pan Von der Mark bardzo nieprzyzwoicie.
 — To jeszcze nie obraza.
 — I mówił długo o samej margrabinie, która przez kilka lat szalała za pułkownikiem od dragonów dla tego, że miał łokciowe wąsy, a pięć stóp i ośm cali wysokości!
 — I cóż dalej?
 — Mówił, że za takiemi matkami i córki idą w ślady.
 — Temu przecież nie przeczyłeś?
 — Przeciwnie, mówiłem, że córka margrabiny, którą znam osobiście... że panna Janina jest godną dziewicą.
 — Piramidalne głupstwo!
 — A pan Von der Mark wstał na to i w obec wszystkich dał słowo honoru, że za kilka miesięcy będzie miewał z nią «rendez-vous», gdzie i kiedykolwiek zechce, a nawet wykradnie ją i wywiezie do jednego z swoich zamków, jak to dawniej praktykowano. Na tę bezczelność powstałem.
 — A pan Von der Mark uderzył cię szpicrutem... bo on zazwyczaj tak się obchodzi z nieszlachtą.
 — Nie, tego nie uczynił. Ale zwracając się do mnie, rzekł słodko: «Miło mi, słyszeć cię broniącego prześladowanych, młody człowieku. Jako Von der Mark wyznawałem dotąd tę zasadę, że z krwią odziedzicza się przymioty rodziców i antenatów. Dzisiaj, mój młody przyjacielu, jestem w wielkim ambarasie z tą moją zasadą. Słyszę bowiem syna największego na całem Pomorzu szachraja i łotra, mówiącego uczciwie i wspaniałomyślnie. Lecz mojej zasady dotąd nie cofnę, póki mi nie dasz dowodów, że to co mówisz, nie jest tylko w gębie, ale we krwi twojej.
 — Tysiąc elementów! Kiedy się to stało?
 — Przed tygodniem.
 — Hm, czyby to nie było przedawnienie — mówił jeden z lajtnantów.
 — Dla czegóż na gorąco nie załatwiłeś tej rzeczy?
 — Możebyście w takim razie nie pili dzisiaj u mnie «gabinetu».
 — Masz słuszność — rzecze pierwszy.
 — Bez wątpienia — wtrąca drugi.
 — Pan Von der Mark wyjechał był tego samego dnia za pilnym interesem — mówił dalej Otton.
 — I zapewnie z rok tam zabawi? — rzekł pierwszy.
 — Może i dwa lata — wtrącił drugi.
 — Wrócił przedwczoraj! — ozwał się Otton.
 — Przedwczoraj!