Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/208

 Na niebie wschodziła jutrzenka i różowem światłem malowała wązkie, wysokie kamienice.
 Negocjant uderzył piersią o jakąś długą, porządnie ubraną figurę.
 — Linku, Linku kochany, niebo mi cię zsyła!
 Link miał na sobie długi kapotrok, pantalony perłowego koloru za ośm talarów, zieloną westę z czerwonemi kwiatkami i prawdziwy «Gibus» na głowie. Jednak to wszystko było już pomięte, powalane.
 — Linku! Otton się chce strzelać! — krzyknął mu negocjant do ucha.
 — To głupstwo! — mruknął ajent, siląc się do pionowej pozycji.
 — I ja sam tak myślę, ale cóż robić... gdzie go szukać, Linku? Biegnij do policji —
 — Właśnie ztamtąd idę — odrzekł ajent — niegrzecznie się ze mną obeszli.
 Rzekłszy to, z taką zatoczył się energją, że swego patrona z nóg zwalił, a sam dalej ukośną linją podążył.
 Za kilka minut pukał nieszczęśliwy negocjant do małego domku na przedmieściu. W oknie ukazała się brudna szlafmyca i włosy rozczochrane.
 — Pifke, drogi Pifke! ratuj mnie! — krzyknął negocjant do brudnej szlafmycy.
 — Warner!
 — Otton chce się strzelać!
 — Coś już słyszałem o tem głupstwie — wyrzekł głos z pod szlafmycy.
 — Sądzisz, że to głupstwo?
 — Wierutne głupstwo!
 — Ba! ale szlachta zazwyczaj strzela się...
 — Ale krew porządnego negocjanta nie strzela się, rozumiesz?
 — Ba...
 — Naszym honorem i szlachectwem, to pieniądze i nic więcej! Gdy będziesz miał pieniądze i porządną firmę, masz wszystko! Cały świat stoi ci otworem — i szlachectwo i zaszczyty, jeźli ci one koniecznie po głowie skaczą!
 — Pifke, słowo w słowo i ja tak myślę!
 — Idź i weźmij syna za uszy!
 — Ba, ale go nie ma... a teraz może już się strzela... a może już zabity!...
 — To biegnij na policję i weź żandarmów —
 — Pifke, z ciebie Pan Bóg mówi!
 — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —