Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/210

 — Jam szczęśliwsza, gdy sama kocham! — odrzekła z westchnieniem idjotka.
 — Bo ty nie jesteś kobietą, moja Terenia, ale dziwaczką! — szczebiotała piękna Janina.
 — Moje serce mi mówi, że tak lepiej —
 — Twoje serce jest chore, nudne, sentymentalne —
 — To prawda, bo nie jest całe —
 — Cóż znowu mówisz?
 — Brak mi pół serca, pół duszy... dla tegom chora!
 — Któż ci je wziął?
 — Nikt — kobieta tak się już rodzi.
 — A któż ma drugą połowę?
 — On!
 — Ach, jakaś ty pocieszna z twoją sentymentalną filozofją! — zawołała Janina, pieszcząc się z białym Kakadu — na taki sposób jabym już zanadto miała tego serca — aż dwóch dla mnie się strzelało!
 Blada idjotka na to nic nie odpowiedziała. Skrzyżowała na piersi swoje białe, przezroczyste ręce i stała się tak nieruchomą, jak biała, marmurowa statua. Całe jej życie zbiegło gdzieś w głąb — do serca, do tego biednego, chorego serca, nieszczęśliwej sieroty.
 — Pampo! pampo! — szczebiotała Janina do białej papugi — ja cię dam komu innemu, tylko bądź grzeczną i nie gadaj zbyt wiele. Będziesz stała w oknie na słońcu, a gdy przez ulicę pojadę, pozdrowię cię, prześlę ci pocałunek, moja droga Pampo! A ty mi powiesz, że mnie kochasz! Nieprawdaż?... Pampa otworzyła dziób krótki i przeszła całą konjugację słowa «kochać», w formie czynnej i biernej, a chociaż najmniejszego nie zrobiła błędu, przecież Terenia skrzywiła się jakby ją uderzył jakiś ton fałszywy.
 W tej chwili z ołówkiem w ręku weszła margrabina do pokoju.
 — Cóż tu Pampa robi? — zapytała.
 — Ach, mamo! żegnam się z Pampą — odparła Janina — a tak mi ją żal?
 — A komuż ją dajesz?
 — Przegrałam zakład z doktorem.
 — Zakład?
 — Mówiłam, że wczoraj deszcz będzie padał!
 — To mu ją odeślij... biedny, będzie miał z nią rozrywkę!
 Janina spłonęła lekko, a kryjąc swą twarz, przycisnęła swoje piękne różowe usta do białego pierza Kakadu. Nigdy biedna Pampa nie odebrała gorętszego pocałunku.