Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/214

 — Siadajno, mości panie Warner, dobrze żeś przyjechał; opowiesz mi, jak tam właściwie stoję nasze interesa..
 — O tem mówić nie warto, tak drobne rzeczy! — mówił negocjant, siadając na krawędzi krzesełka.
 — Jakto drobne rzeczy, jeźli ci procentów nie płacę — odparł z uśmiechem margrabia.
 — Gdyby wszyscy moi dłużnicy byli tacy jak pan margrabia, czegobym chciał!
 — A jednak daję gardło, że tam w zanadrzu masz subhastę! — rzekł żartobliwie margrabia, zapalając cygaro.
 — Jak pan margrabia widzi, że ja mam coś w zanadrzu! Co jabym dał za takie oczy! — ozwał się negocjant ze złośliwym uśmiechem.
 — No! cóż tam, okaż! — rzekł margrabia, niekontent z swego planu, którym wilka z lasu wywołał.
 — Pan margrabia słyszał zapewne o moim synu — mówił niby od niechcenia negocjant, rozwijając jakieś twarde papiery.
 — Strzelał się?
 — Strzelał się, strzelał!
 — Niepotrzebnie to zrobił.
 — Krew, panie margrabio, krew dobra.
 — Lepiej, gdyby się zaprawiał do kantoru..
 Negocjant spojrzał z ukosa na margrabiego i rzekł po chwili z udaną skromnością:
 — Zapewnie, żeby to lepiej było. Ale cóż robić, gdy się komu dobrze dzieje, to zaraz patrzy wyżej.
 — Powinieneś mu przecież wytłumaczyć, że kto w kantorze wekslarskim zrobił pieniądze, ten nie powinien nigdy z kantoru wychodzić.
 Negocjant przygryzł usta, błysnął złośliwem okiem na popielate nogi margrabiego i rzekł:
 — Przystąpmy do interesu.
 — Słucham cię, mości Warner.
 — Pan margrabia zamyśla trochę zająć się gospodarstwem.
 — Chciałbym wglądnąć w moje interesa.
 — Dzisiaj gospodarstwo nie rentuje się.
 — Dowody tego masz w swoich rachunkach.
 — A szkoda by było pozbywać się tak pięknego majątku.
 — O tem jeszcze dotąd nie myślę.
 — I bardzo dobrze robi pan margrabia... Ale myśleć potrzeba zawsze coś.
 — Na przykład!