Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/215

 — Jabym tu miał mały planik — rzekł negocjant, rozkładając przed margrabią duży papier — jak się to panu margrabiemu podoba?
 Margrabia wziął papier do ręki i począł się mu przypatrywać. Był to plan jakiegoś okazałego budynku, który coś na młyn zakrawał. Dołem płynęła woda z szumem i obracała ogromne koła; górą, długim, wysokim kominem waliła się biała para jak z paszczy piekielnej!... Cały rysunek był tak ślicznie wykonany, tak regularne były linje! Różowy kolor karminu tak chwytał za serce, a błękitny upajał oko jakąś dziwną roskoszą!...
 — Cóż to jest? — zapytał margrabia.
 — To jest fabryka przędzalni i robienia płótna!... A to olejarnia.
 — A to? — mówił margrabia, wskazując na drugi papier.
 — To jest plan do kopalni węgla i założenia kolei drewnianej z Mogił do...
 — Jaki procent może nieść to przedsiębiorstwo?
 — Czterdzieści!
 — Czterdzieści! — zawołał margrabia i spojrzał smutno na swoje popielate nogi.
 — Nie zły interes.
 — Dla tych, co mają pieniądze — odparł potomek Jarosta z westchnieniem.
 — Pan margrabia może być do spółki...
 — Do spółki? A pieniądze?
 — Mniejsza o pieniądze... można pożyczyć. Pan margrabia zrobi tylko kontrakt o siew lnu i konopi... a ja wystaram się pieniędzy.
 — U mnie gospodarstwo podupadło.
 — Ja dam ludzi naszych.
 — Ale ja nie mógłbym tego przedsiębiorstwa wziąść na moje imię?
 — I ja także nie, bo jestem w spółce. Ale myśmy już tę rzecz ułożyli. Najlepsze miejsce dla wody i węgla jest w Mogiłach. Mury starego dworu bardzo się przydadzą, a nawet już tam zacząłem przed rokiem coś budować. Firma tego przedsiębiorstwa będzie: «Pifke et Compagnie». Pifke ma pieniądze i ma głowę do tego.
 — Pifke et Compagnie! — powtórzył potomek kasztelana grodzkiego i skrzywił się.
 — Pan margrabia weźmiesz tylko dwakroć sto tysięcy.
 — A procent?
 — Procent będzie się tylko opłacać przez pół roku — potem wydadzą się akcje.